Onze cultuur wordt bedreigd door perfide buitenlandse invloeden. Meer bepaald : vanuit Amerika, het land van G Bush, Charles Manson en Britney Spears. Al jaren lopen landgenoten met baseballpetjes op hun knikker, soms zelfs met de klep naar achter, hoewel je behoorlijk debiel moet zijn om een hoofdeksel achterstevoren te dragen, zeker in een land waar niet wordt gehonkbald. En toch is niet alles wat uit de States komt slecht : rock-‘n-roll, blues, westerns en jeansbroeken waren een verrijking. Maar daarmee hebben we het ongeveer wel gehad.
John Hiatt is één van die verrijkingen. Dat weten we ondertussen allemaal wel een beetje,

En Mario Pesic weet het helemaal. Om het nieuwe jaar op een originele, rockende, swingende manier in te zetten, besloten de organisatoren van Café “’T Goor” te Wuustwezel om dit te doen met een nieuw concept van Mario en de zijnen, namelijk een tribute to John Hiatt, onder de naam van “MEMPHIS MOJO. Benieuwd als we zijn, en omdat we eigenlijk ook een wel een beetje fan zijn van zowat alles wat Mario uitspookt op zijn gitaar, vertrokken we gisteren met zijn vijven voor een, voor ons , toch lange rit naar het verre Gooreind Wuustwezel. Half 5 in de namiddag was het toen de Mojo’s het start schot gaven. Er was veel volk komen opdagen. Er was zelfs heel schoon volk aanwezig en dat in combinatie met een live band met muzikanten van de bovenste plank, kan op een ijskoude zondag ervoor zorgen dat je je precies in Nashville waant, alwaar het voor the master himself allemaal begon.

Met een kanjer van een opener, U’re dad did, werd het startschot gegeven van een optreden dat we niet zo gauw zullen vergeten. De sfeer zat er vanaf de eerste noot in en sommige gehoede maar toch behoede dames zetten de eerste danspasjes. Vervolgens passeerden zowat alle nummers waarmee the master himself  zich de geschiedenis in schreef, “Ridin with the king”, “Paper Thin”, om dan verder te gaan op de Accoustische gitaar op “It feels like rain”, Georgia Rae . Luke Alexander, die zijn pluimen al heeft verdiend bij The Electric Kings ruilde bij “Big Love” zijn electrische gitaar voor een Mandoline, en bewees daarmee nog maar eens wat voor een veelzijdig muzikant hij is. Subliem einde en tevens voor mij het eerste hoogtepunt. Als afsluiter van de eerste set werd voor “Slow Turning” gekozen, door iedereen gekend uiteraard en werd dan ook luidkeels meegezongen door de lekker vol gelopen en toffe club “T GOOR”.

Koffie werd er tijdens de pauze niet gedronken, nee nee, die van de Kempen zeggen ook niet neen tegen ne goeie Jupiler, en de dames achter den toog deden goed hun best , en iedereen had op tijd zijn pintje vast.
Een paar technische probleempjes met de versterker van de Mario werden verholpen en met River of Dreams werd de 2de set ingezet. Ze hadden er duidelijk zin in en Steve Dynamite behandelde de drums, alsof zijn leven er vanaf hing. De accoustische gitaar werd nu rechtstreeks via de PA de zaal ingestuurd wat voor een veel mooier en voller geluid zorgde, en “Hold me tight”, “Let’s go to Memphis”, en “Never get over You”, werden op zo een overtuigende manier gebracht dat our lazy Sunday echt niet meer stuk kon. Hoe moeilijk de muziek van Hiatt ook moge wezen, The Memphis Mojo brachten elke song bijzonder voortreffelijk, en toen ze “Perfectly Good Guitar” inzette, kon niemand nog stil blijven staan. Pure klasse, met als afsluiter “Caddilac Queen” . T Goor daverde op zijn vestigingen, mede door de strakke bas gehanteerd door “Good Old Jan Meyers”.
 
Einde van set 2, maar we wisten allemaal dat er nog een paar klassiekers niet gespeeld werden, en na de sanitaire stop van Niels Verheest, klonken door de boxen de eerste noten van “Have a Little Faith in me”, en daar zaten we natuurlijk op te wachten. Met deze song bewezen Niels op piano en Mario op zang, dat ze echt wel mogen gerekend worden tot de top van onze Belgische Music scene. Chapeau mannen. Nog één keer de volledige bezetting on stage om waardevol af te sluiten met “Something Wild”. De Polle, patron :-) van T Goor, die we uiteraard willen danken om zo een sympathieke groep te willen laten optreden zette zichzelf achter de draaischijven en zorgde ervoor dat iedereen zich nog verder amuseerde met de door hem uitgekozen plaatjes. We bestelden nog een speciaal shotteke, waarvan ik nu de naam niet van ga noemen, maar het was zeer lekker, en begaven ons terug richting Hometown. Spijtig dat T Goor zo veraf gelegen is voor mij, want anders zouden ze me er zeker veel meer zien. Voor meer informatie over het hebben en doen aldaar, kan je best een kijkje nemen op hun site : www.goorblues.com
Paul & Michel....Tot de Volgende,
Wim.